W moich realizacjach wracam do rodzinnych spotkań, do wnętrz mieszkań najbliższych, do urodzin, imienin i świąt, które dawniej tworzyły mapę więzi i bliskości. Te obrazy ulegają dziś rozproszeniu – część zatrzymała się we wspomnieniach, inne zniknęły wraz z niepamięcią, a jeszcze inne pozostały tylko jako fragmenty, echo dawnych emocji.

Z biegiem czasu relacje rodzinne przestały być oczywiste, a ja sama, wchodząc w dorosłość, coraz rzadziej byłam pytana o zdanie czy potrzeby. Zaczęłam odczuwać ciężar oczekiwań, ocen i wymagań – zarówno rodzinnych, jak i społecznych. Proces dorastania, w którym bliskość ustępuje miejsca dystansowi, a swobodna obecność zostaje zastąpiona rolami i powinnościami, ukształtował moją tożsamość i charakter.

Moje prace są próbą uchwycenia tej przemiany – od dziecięcego poczucia przynależności, przez zanikającą pamięć wspólnotowych rytuałów, aż po dorosłe doświadczenie dystansu i budowania siebie.”
Katarzyna Smugarzewska